Banganga Idar Trek ( બાણગંગા ઇડર )

૦૪/૦૨/૨૦૧૭ શનિવાર

ગયા અઠવાડિયામાં કાનજીભાઈએ અમારી સાથે બાણગંગા આવવાની તૈયારી બતાવી હતી. રવિવારે એક પ્રસંગમાં જવાનું હતું એટલે શનિવારે સવારે કાનજીભાઈને ફોન કર્યો પણ તેઓ ના મળ્યા. ઘરે આવે તો ફોન કરાવજો. પણ જાણવા મળ્યું કે આજે તેઓ મંદિરમાં જ રોકવાના છે. મળવું હોય તો સીધા મંદિરે જતા રહેજો એવું ફોન ઉપાડનારનું કહેવું હતું. ભગ્ન હૃદયે સવારે ઓફીસ જતો રહ્યો. રસ્તામાં ફરી એકવાર ફોન કરી જોઇશ વાત થાય તો ઠીક નહીતર ફરી ક્યારેક જઈશું. સાંજે ૬:૦૦ વાગ્યા જેવો ઇડર જવા માટે નીકળી પડ્યો. રસ્તામાં એક જગ્યાએ ઉભો રહ્યો તો બે મિસ કોલ હતા. સામે ફોન કર્યો તો એમણે મંદિરનો નંબર આપ્યો. આપેલા નંબર ઉપર ફોન કર્યો અને કાનજીભાઈ સાથે વાત થઇ કે તમેં સવારે આઠ વાગ્યા જેવા મંદિરે આવી જજો. જઈને આવતા બે કલાક જેટલો સમય થશે. મારે સવારે ૯:૩૦ વાગ્યા પછી એક પ્રસંગમાં જવાનું હતું એટલે મોડું થાય એટલે મેં કીધું સવારે ૬:૩૦ વાગ્યા જેવા જઈએ તો. તેઓએ તરત જ હા પાડી દીધી. મને તેઓ ખુબ હકારાત્મક લાગ્યા. મને આવી વ્યક્તિ સાથે સારું ફાવે. એમની ઈચ્છા હતી કે ઉપર બેસીને નાસ્તો કરીશું. રાત્રે ૯:૦૦ વાગ્યા જેવો ઇડર પહોચી ગયો.

ટ્રેકિંગ બેગમાં જરૂરી નાસ્તો અને પાણીની બોટલ મૂકી દીધી. અમારા કાનજીભાઈ શીંગ ખાવાના ખુબ શોખીન એટલે ખાસ યાદ કરીને બેગમાં મૂકી દીધી. એકદમ શાંત મન સાથે ઊંઘી ગયો.

૦૫/૦૨/૨૦૧૭ રવિવાર

સવારે મારા દરરોજના ઉઠવાના સમયે એટલે ૫:૦૦ વાગે ઉઠીને ફટાફટ તૈયાર થઈને સવારે ૬:૧૫ વાગે નીકળી પડ્યો. ઇડરની સવાર ખુબજ આલ્હાદક હોય છે જે મને ખુબ ગમે. પણ આજે મને થોડી વધારે ગમતી હતી કારણ કે આજે હું એક એવા સ્થળ ઉપર જવા નીકળ્યો હતો જેની ફક્ત મેં વાતો જ સાંભળી હતી પણ આજે હું તેને રૂબરૂમાં જોઇશ. મન ખુબજ આનંદિત હતું. કણ્વનાથ મહાદેવ મંદિર ઇડર બસસ્ટેન્ડથી ૮ કી.મી જેટલા અંતરે આવેલું છે. જેની પાછળના ભાગમાં ઉંચાઈ ઉપર બાણગંગા આવેલું છે. હું સવારે ૬:૪૦ વાગે કણ્વનાથ મહાદેવ મંદિર પહોચી ગયો. અને કાનજીભાઈને જગાડ્યા. મને બેસવાનું કહીને તેઓ તેમના નિત્યક્રમ પતાવવામાં મશગુલ થઇ ગયા. અને હું આજુબાજુના દુર દેખાતા પર્વતોના ફોટા પાડવામાં મશગુલ થઇ ગયો પણ હજી જોઈએ તેવું અજવાળું નહોતું. તેઓ પાછા આવ્યા અને મારા માટે ચા બનાવી લાવ્યા. અચાનક મળેલી ચા પીવાનો આનંદ જ કંઈક ઓર હોય છે. ચા પીને સવારે ૭:૦૦ વાગ્યા જેવા બાણગંગા ટ્રેક તરફ ચાલવાની શરૂઆત કરી.

પંખીઘરની બાજુમાંથી ચઢવાનું ચાલુ કર્યું. થોડા સમય પહેલા હું અને રિકેન ગયા હતા ત્યાં પહોચીને કાનજીભાઈ થોડા સમય માટે ઉભા રહ્યા. મને એવું લાગ્યું કે તેઓ રસ્તો ભૂલી ગયા હશે. તેમણે મને દુરથી આંગળી ચીંધીને દૂરની પર્વતમાળા બતાવી. ફોટો પાડી દો ખુબ સારા આવશે. મેં એમના અને એમણે મારા ફોટા પાડ્યા પણ તેઓ મોબાઈલના એટલા જાણકાર નહોતા એટલે ફોટા ઝાંખા પડતા હતા. અહિયાં સુધી પગદંડી રસ્તો દેખાતો હતો. પણ જેમ આગળ વધ્યા તેમ પગદંડી અદ્રશ્ય થવા લાગી. પથ્થરો ઉપર ચઢતા ચઢતા આગળ વધ્યા. તેમનું કહેવું હતું કે આ પથ્થર તોડવાવાળા જેસીબીના લીધે પગદંડી તૂટી ગઈ છે. હવે તેમણે પણ રસ્તો શોધતા શોધતા જવું પડશે. દશ મિનીટ પછી અમે એક હોજ આગળ પહોચ્યા. ત્યાં જઈને કાનજીભાઈ ઉભા રહી ગયા. હું નીચે જોઇને ધ્યાનથી ચાલતો હતો. જો લપસ્યા તો વાગવાનો ડર હતો. કાનજીભાઈએ કીધું જરા પાછળ જુવો. ખરેખર દુર દેખાતા ડુંગરો અને એની અડીને આવેલા લીલા ખેતરો આવું ક્યાં જોવા મળે. વચ્ચે જેસીબી માટેનો રસ્તો બનાવેલો હતો પણ કાનજીભાઈનું માનવું હતું કે આ રસ્તે જઈશું તો વધારે સમય જશે એટલે આપણે સીધા જ જઈશું. મારે ક્યાં કંઈ બોલવાનું હતું! તમારી પાછળ પાછળ જ આવવાનું છે મારે તો. કાનજીભાઈ મલકાતા આગળ વધ્યા. પગદંડીવાળા રસ્તા ઉપર પથ્થરો જ દેખાતા હતા, રસ્તાનું તો કોઈ નામોનિશાનજ નહોતું. હું અને કાનજીભાઈ નીચેનું દ્રશ્ય જોતા જોતા આગળ વધ્યા. મોટા મોટા પથ્થરો વચ્ચે રસ્તો શોધતા શોધતા અને કુદતા કુદતા આગળ વધતા હતા ત્યાજ મારો પગ બે પથ્થરો વચ્ચેની જગ્યામાં ફસાઈ ગયો. કાનજીભાઈ તો કુદતા કુદતા આગળ વધતાં રહ્યા. મને થોડો ગુસ્સો આવ્યો.

થોડી મુશ્કેલી પછી પાછી સમતલ જગ્યા આવી અને પગદંડી પણ દેખાવા લાગી. મને થોડો હાશકરો અનુભવાયો. હવે આગળ રસ્તો સારો હશે. કાનજીભાઈ પહેલીવાર આ રસ્તા ઉપર આવ્યા હતા. રસ્તો શોધવામાં કાનજીભાઈને મુશ્કેલી થઇ રહી હતી. ઉપર દેખાતા ડુંગર ઉપર જ બાણગંગા છે એવું કાનજીભાઈનું કહેવું હતું. ત્યાં ચઢવાનો કોઈ રસ્તો નહોતો દેખાતો એટલે અમે સીધા જ ચાલવા લાગ્યા. કદાચ આગળ જતા ઉપર ચઢવાનો રસ્તો મળી જશે. પણ કોઈ જ રસ્તો ના દેખાયો. હવે તો આગળ જવાનો પણ રસ્તો નહોતો. અહીથી અમારે પાછા જ જવું પડશે એવું લાગ્યું. દુર એક તળાવ દેખાતું હતું. અહીંથી ફક્ત પથ્થરો અને કાંટાવાળા ઘાસ જ દેખાતા હતા. સુકા ઘાસ ઉપર પગ મુકતા જ પગ લપસવા લાગતો. થોડાક ઉપર ચઢ્યા. અહીંથી એકદમ સીધું ચઢાણ હતું. હાથેથી પથ્થરો પકડી પકડીને સહેજ ઉપર ચઢ્યા. ઉપર જવાનો કોઈ રસ્તો જ નહોતો દેખાતો. પણ કાનજીભાઈ તો ફટાફટ ઉપર ચઢી જતા હતા. હું ત્યાંજ વચ્ચે ઉભો રહી ગયો. ત્યાંથી નીચે ઉતરવું પણ મુશ્કેલ હતું. જો લપસ્યા તો આવીજ બન્યું આજે તો. મેં કાનજીભાઈને કીધું કે આપણે કોઈ રીસ્ક નથી લેવું. જો જવાય એવું હોય તો જ આગળ જઈએ. કદાચ ચઢીતો જઈશું પણ અહીથી પાછા ઉતરાશે નહિ. કાનજીભાઈનું કહેવું હતું કે આપણે આ રસ્તેથી પાછા નહિ આવીએ, આગળ બીજા રસ્તેથી ઉતરી જઈશું. તમે ઉતરવાની ચિંતા ના કરો. કાનજીભાઈ મને ઉભો રાખીને આગળ ઉપર ચઢીને આગળનો રસ્તો જોવા ગયા. હું આજુબાજુના ફોટા પાડવા લાગ્યો. થોડીવારમાં કાનજીભાઈની બુમ સંભળાઈ કે આવી જાઓ આટલું મુશ્કેલ છે ચઢવાનું પછી તો ઉપરની બાજુ સમતલ જગ્યા જ છે. અહીંથી આગળ જવાની મારી ઈચ્છા નહોતી.

“બસ આટલું જ છે આવી જાઓ.”

“પણ નથી અવાય એવું તો કેવી રીતે આવું?”

“ઉભા રહો હું નીચે આવું છું. હું તમને બાણગંગા જોયા વગર પાછો નહિ જવા દઉં. આપણે હવે જોઇને જ પાછા જઈશું.”

જો કાનજીભાઈને આટલો વિશ્વાસ હોય તો મારે થોડી હિંમત કરીને ચઢવું જ જોઈએ. મેં થોડી હિંમત ભેગી કરીને ઉપર ચઢવાનું ચાલુ કર્યું ત્યાજ મારો પગ લપસ્યો અને વચ્ચે એક પથ્થરના સહારે અટક્યો. કાનજીભાઈએ મારો હાથ પકડીને મને ઉપર ખેચ્યો અને પથ્થરોના ટેકે ટેકે પથ્થર પકડીને મહામહેનતે ઉપર ચઢ્યો. ત્યાંથી થોડું નીચે ઉતારવાનું હતું. નીચે ઉતારીને થોડી શાંતિ થઇ. સામે થોડે દુર એક ઉંચી સપાટ શીલા દેખાતી હતી. ઉપર પીળા રંગના ઘણા ફૂલો ઉગેલા હતા. અમે સવારે ૮:૦૦ વાગ્યા જેવા જ્યાં બાણગંગા હતી તે પથ્થરની શીલા નીચે પહોચી ગયા.

તે પથ્થરની શીલાની વચ્ચોવચ્ચ એક નાની ગુફા જેવું હતું. તે જ બાણગંગા. કાનજીભાઈના કહેવા મુજબ સામે દેખાતા પર્વત પરથી ભીમે બાણ માર્યું હતું અને તેમાંથી બારેમાસ કુદરતી પાણી આવે છે. કાનજીભાઈ પોતાના ચંપલ નીકાળીને ચાર પગે ઉપર જતા રહ્યા. હું નીચે ઉભો રહીને તેમને જોતો જ રહ્યો. એકદમ સીધું ચઢાણ હતું જે દોરડા વગર ચઢવું મારા માટે મુશ્કેલ હતું. કાનજીભાઈએ તેમાંથી પાણી કાઢીને બતાવવા લાગ્યા અને કહેવા લાગ્યા કે આવી જાઓ નહીતર આવું જોવાનું ચૂકી જશો. આટલી હિંમત કરી છે તો થોડી વધારે કરી લો અને આવી જાઓ ઉપર. હું પણ બુટ અને મોજાં કાઢીને સંભાળીને કાનજીભાઈની મદદથી ઉપર પહોચી ગયો. ફરીથી તેમાંથી પાણી કાઢીને બતાવ્યું. ખુબજ અચરજ થયું. નીચે ઉતરીને પથ્થરની શીલા ઉપર જ આડો પડી ગયો અને દુઃખ થયું કે આવા સ્થળ ઉપર આવવા માટે કોઈ રસ્તો નથી અને આજે પણ આવા સ્થળ લોકોની જાણ બહાર છે. ઇડર માટે આજે મને ગર્વનો અનુભવ થયો. કાનજીભાઈ મારા મોબાઈલમાંથી મારા અને આજુબાજુના ફોટા પાડવા લાગ્યા. એમને મજા આવતી હોય એવું લાગ્યું. ક્યારેક મારી સામે આવીને ફોટા પડે તો ક્યારેક દુર જઈને ફોટા પાડતા. ફોટા પડતી વખતે તેમણે મારા સ્વેટરમાં ઘુસી ગયેલા કાંટા જોયા અને તેને કાઢવા લાગ્યા. આ ડુંગરની ઉપર એક બીજો ડુંગર છે ત્યાં ભીમચોરી આવેલી છે. પણ સમય ના અભાવે ત્યાં જવાનું રહેવા દીધું.

સૂર્યના કિરણોથી સામેનો ડુંગર ખુબજ સુંદર દેખાતો હતો. એક મોટા પથ્થર ઉપર હું અને કાનજીભાઈ બેઠા અને ઘરેથી લાવેલો નાસ્તો કર્યો. આજુબાજુના બીજા આવા સ્થળો વિષેની માહિતી આપી. કાનજીભાઈની પ્રિય એવી સિંગ થોડી ખાધી અને થોડી ખીચામાં મૂકી. થોડીવાર પછી નીચે ઉતારવાની તૈયારી કરી.

નીચેના દ્રશ્યો જોતા જોતા અમે આગળ વધ્યા. પથ્થરોના આકાર ચોક્કસ મનને મોહી લે તેવા હતા. સહેજ આગળ જતા દુરથી રાણી તળાવ, ઈડરિયો ગઢ, રણમલની ચોકી અને રૂઠીરાણીનું માળિયું દેખાતું હતું. પથ્થરો કાપવાના માટેના જેસીબીના રસ્તે લપસતા લપસતા પાછા પેલા હોજ પાસે આવી ગયા. સવારે ૯:૦૦ વાગ્યા જેવા અમે પાછા નીચે મંદિરે આવી ગયા.

Advertisements

One trip with Friend @Idar

૨૬ જાન્યુઆરી ૨૦૧૭

ફરીથી અચાનક એક રોડ ટ્રીપનું આયોજન થઇ ગયું. અચાનક થતા પ્રોગ્રામ હંમેશા સફળ થતા હોય છે.  આગળના દિવસે મારા એક મિત્ર રિકેનનો મેસેજ આવ્યો કે કાલે ફ્રી હોય તો ક્યાંક જઈએ. આમતો આરામ જ કરવાનો પ્લાન હતો. પણ એક વર્ષ ફરીથી મિત્રને મળવાની લાલચ ના રોકી શક્યો અને પૂછી લીધું કે ક્યાં જાશું. રિકેને કીધું જગ્યા તમે કહો તે. હંમેશા મારા મગજમાં ઇડર જ ભમતું હોય છે અને કહી દીધું કે રાજચંદ્ર વિહાર જઈએ. બધાનો પ્રશ્ન હોય છે તેમ મારા મિત્ર રિકેનનો પ્રશ્ન સહજ હતો કે ક્યાં આવ્યું? અને સાથે સાથે એક રાઉન્ડ ટ્રીપનો નકશો મગજમાં જ તૈયાર કરી લીધો. સૌથી પહેલા રાજચંદ્ર વિહાર, કણ્વનાથ મહાદેવ, કાકલેશ્વર મહાદેવ અને પછી હોટેલ વોલ્ગામાં જમીને ગોધમજી થઇને મહાકાલી મંદિર સાબલી અને છેલ્લે બેરણા થઇને ઘરે આવીશું. કાલે સવારે ૯:૩૦ વાગ્યા પછી નાના ચિલોડા ભેગા થઈશું એમ નક્કી કર્યું.

સવારે ઓફીસમાં ધ્વજવંદન કરીને અમે સવારે ૯:૩૦ વાગે પહોચી ગયા. થોડીવારમાં રિકેન પણ આવી ગયો. એક વર્ષ પછી ફરીથી મળ્યા તેનો આનંદ હતો. રીકેને ગુજરાતમાં અને ગુજરાત બહાર પણ ઘણા ટ્રેક કરેલા છે. તે મારા જેમ એક જીજ્ઞાશું પ્રવાસી છે. જૂની યાદોને તાજી કરતા કરતા રસ્તામાં ગીયોડ અંબાજી માતાના મંદિરે પહોચ્યાં. ઇડર જયારે પણ જઈએ ત્યારે અચૂક દર્શન કરીને આગળ જતા. દર્શન કર્યા પછી ઇડર બાજુ આગળ વધ્યા. અજાણતા રિકેનને છેલ્લા પાંચ વર્ષથી વર્ષમાં એકવાર તો ઇડર જવાનું થતું જ. એ જાણીને આનંદ પણ થયો અને થોડો ઉદાસ પણ કારણકે તેઓએ ઇડરગઢ સિવાય ઇડરમાં કશું જોયું નહોતું. ઇડરની ઓળખ સમાન ઇડરીયોગઢ અને રૂઠી રાણીનું માળિયું દુરથી જ દેખાય એટલે ખબર પડી જાય કે ઇડર આવી ગયું.

બપોરે ૧૨:૦૦ વાગ્યા જેવા ઘંટિયા પહાડની તળેટી આગળ પહોચી ગયા. અમદાવાદથી જ મોડા નીકળ્યા હતા એટલે સમયનો અભાવ હતો એટલે સમય ના વેડફતા અમે ચઢવાનું ચાલુ કરી દીધું. આમ તો રાજચંદ્ર વિહાર સવારે અને સાંજે હું સનરાઈઝ અને સનસેટ જોવા માટે ઘણીવાર જતો પણ આજે આમાંથી હું કશું નહિ જોઈ શકું અને રિકેનને નહિ બતાવી શકું તે વાતનો રંજ રહેશે. ઉંચાઈ ઉપર જતા જેમ હવા હલકી થાય છે તેમ અહી મન હળવુ થતું જાય છે અને શુદ્ધાત્માનો અનુભવ થયા વિના ના રહે. ઉપર ચઢતા પાછળ દેખાતા પર્વતની પાછળ જ કણ્વનાથ મહાદેવ મંદિર આવેલું છે. એકવાર આ પર્વત ઉપરથી ત્યાં જવાની ઈચ્છા છે. રિકેને કીધું કે જેટલું ચઢવામાં સરળ લાગે છે એટલું કદાચ ઉતરવામાં સરળ નહિ હોય. પણ એકવાર ચોક્કસ પ્રયત્ન કરીશ. અમે બપોરે ૧૨:૩૦ વાગ્યા જેવા ઉપર રાજચંદ્ર વિહાર પહોચી ગયા. જો વહેલા ફોન કરીને ત્યાં જણાવી દીધું હોત તો ત્યાં ભોજનશાળામાં જ જમવાની વ્યવસ્થા થઇ જાત, પણ અમે કેટલા વાગે પહોચીશું તે નક્કી નહોતું એટલે ફોન ના કર્યો. ઉપરથી નીચેની તરફ જોતા જાણે લીલા રંગની ચાદર પાથરી હોય તેવું લાગતું હતું. અને તેની આજુબાજુ ડુંગરોની હારમાળા નજરે પડતી હતી. ચોમાસાની ઋતુમાં અહીનો નજરો જ કંઈક અલગ જ હોય છે. ત્યારે ઇડરનું સૌદર્ય જાણે સોળે કળાએ ખીલ્યું હોય એવું લાગે. જે નિહાળવાનો પણ એક લ્હાવો લેવા જેવો ખરો. અહી ધ્યાનમંદિર તેમજ જૈન મંદિર છે. ધ્યાન અને ભક્તિ માટે આવતા ભક્તો માટે અહીં રહેવાની તથા ભોજનની સુંદર વ્યવસ્થા છે. મંદિરના આંગણામાં બે ઘડી બધા બેઠા. ત્યાંથી સામેના પર્વતની ટોચ ઉપર ચંદ્રપ્રભુની ડેરી આવેલી છે. રિકેનને ત્યાં જવાની ખુબ ઈચ્છા હતી પણ સમય ના અભાવે ત્યાં જવાનું રહેવા દીઘું અને હવે ભૂખ પણ લાગી હતી.

નીચે ઉતારીને અમે ધુલેટા દરવાજા થઈને ઇડર ટાવરે આવ્યા. જયારે ઇડર ટાવરે પહોચ્યા ત્યારે મનમાં જૂની સ્મૃતિઓ ફરીથી જીવંત થઇ ગઈ, તેને ફરીથી જીવવાની ઈચ્છા થઇ ગઈ પણ હવે તે શક્ય નથી. ઇડર ટાવરથી ઘાટી વાળા રસ્તે આગળ વધ્યા. ઘાટી ઉતરતા જમણી બાજુ જૂની પુરાની પંચકુટીવાવ (ઘાટીની વાવ) આવેલી છે. વાવને ગાડીમાંથી જ જોઈ લીધી. ત્યાંથી સાબલવાડ જવાના માર્ગ ઉપર અતિ પ્રાચીન અને સ્વયંભૂ શિવલિંગ ધરાવતું ‘કણ્વનાથ મહાદેવ’નું મંદિર આવેલું છે.

કણ્વનાથ મહાદેવનું મંદિર ઇડર બસ સ્ટેન્ડથી ૮ કી.મી. ના અંતરે આવેલું છે. અમે બપોરે ૧:૧૫ વાગે ત્યાં પહોચ્યા. મંદિરમાં એકબાજુ નવગ્રહ મંદિર છે તો બીજીબાજુ વાવ આવેલી છે. મારા પિતા પાસેથી જાણવા મળ્યું  હતું કે મંદિરની પાછળની બાજુએ ઊંચાઈ પર બાણગંગા કુંડ આવેલો છે. ત્યારથી ત્યાં જવાની તાલાવેલી જાગેલી. મંદિરમાં મારા એક પરિચિત ભાઈ પાસેથી બાણગંગા વિષે માહિતી મેળવી અને આવતાં અઠવાડિયામાં ત્યાં જઈશું તે માટે એક લોકલ ભાઈને તૈયાર કરી લીધા. ના રહેવાયું તો હું અને રિકેન થોડે સુધી લટાર મારી આવ્યા. પણ સમયના અભાવે આગળ જવાનું રહેવા દીધું અને પાછા આવી ગયા. મંદિરની સામે દુર દેખાતી પર્વતમાળાનું દૃશ્ય જોઈને મન ખુબ જ પ્રસન્ન થઇ ગયું. ત્યાંથી પર્વતોની ગોદમાં આવેલું કાકલેશ્વર મંદિર દેખાતું હતું. મંદિરની આજુબાજુનું પ્રાકૃતિક સૌદર્યને બેસીને જોતા જ રહીએ તેવું સુંદર મજાનું વાતાવરણ હતું.

હવે ભૂખ ખુબ લાગી હતી એટલે કાકલેશ્વર મંદિર ફરી ક્યારેક જઈશું એમ વિચારીને સીધા ઇડરની જાણીતી હોટેલ વોલ્ગા માં જમવા માટે ગયા. ત્યાંની દાલબાટી ખુબ પ્રખ્યાત છે એટલે મેં તો એજ ખાધી. અહીથી આગળ જઈએ તો પ્રખ્યાત પોળોનું જંગલ આવેલું છે જ્યાં અત્યારે પોળો ઉત્સવ ચાલે છે.

જમીને તરોતાજા થઈને પાછા જવા માટે નીકળ્યા. અમે બપોરે ૨:૪૫ વાગે બડોલીવાળા માર્ગે આગળ વધ્યા. આ સીધો રસ્તો ભિલોડા થઈને શામળાજી હાઇવેને મળે છે. જે અહીથી લગભગ ૫૦ કી.મી. અંતરે આવેલું છે. વોલ્ગા હોટેલથી બડોલીવાળા રસ્તે ૭ કી.મી. પછી ગાંઠીયોલ ગામનું બોર્ડ આવે છે ત્યાંથી જમણીબાજુ વળીને ૪ કી.મી. પછી ગોધમજી ગામ આવે છે. જ્યાં શ્રીમદ જેશીંગબાપાનું જન્મ સ્થળ આવેલું છે. અમે પહેલા શ્રીમદ જેશીંગબાપા સ્મૃતિ મંદિરે ગયા. ત્યાં પ્રસાદ તરીકે દરેક અનુયાયીઓને સાકર આપે છે. ગામની બહાર મુક્તિધામ પાસે નદી કિનારે શ્રીમદ જેશીંગબાપાનું સમાધિ મંદિર આવેલું છે. હમણાંજ ડીસેમ્બેર મહિનામાં મંદિરનું નિર્માણ અને પ્રતિષ્ઠાનો ઉત્સવ ઉજવાયો હતો. મંદિરમાંજ ભોજનાલય આવેલુ છે. ત્યાની શાંતિ ખુબજ ગમી અને ચોખ્ખાઈ જોઇને મન ખુબજ પ્રભાવિત થયું. આંખોને ટાઢક મળે તેવી લીલોતરી હતી. મંદિરના આંગણામાં ગોઠવાયેલા બાંકડા ઉપર બેસીને નિરાંતે ચા પીધી.

ત્યાંથી હિંમતનગર જવાના માર્ગ ઉપર ૭ કી.મી. ના  અંતરે શ્રી કાળભૈરવનું ઐતિહાસિક મંદિર બોલુન્દ્ર ગામના પાદરે આવેલું છે. જે કાળભૈરવનું ગુજરાતમાં પ્રથમ શિખરબંધી મંદિર છે. ભગવાન શિવના અંશ ભૈરવદાદાનું મંદિર લાખો લોકોની આસ્થા અને શ્રદ્ધાનું દેવસ્થાન છે. મંદિરના આંગણામાં ઈડરના મહારાજાએ બંધાવેલી વાવ આવેલી છે. દર્શન કરીને અમે મહાકાળી મંદિર સાબલી બાજુ આગળ વધ્યા.

મહાકાળી મંદિર અહીંથી ૭ કી.મી. ના અંતરે આવેલું છે. ત્યાં જવા માટેનો રસ્તો થોડો ખરાબ છે પણ ગાડી છેક સુધી જાય એવો છે. વચ્ચે રસ્તામાં રામાયણ અને મહાભારત ગામના નામ દર્શાવતું બોર્ડ આવ્યું. અચરજ સાથે અમે ઉભા રહ્યા. ડાબીબાજુ મહાભારત ગામ અને જમણીબાજુ રામાયણ ગામ આવેલું છે. જેના સમાચાર હમણાંજ ન્યુઝપેપરમાં આવ્યા હતા. આ બંને ગામ મુસ્લિમ બહુમતી ધરાવતાં ગામ છે. રામાયણ અને મહાભારત નામ રાખવા પાછળ પણ એક રસપ્રદ હકીકત છે. ગુહાઇ જળાશય યોજના નિર્માણ થતાં છ ગામો ડૂબમાં ગયાં ત્યાંથી સ્થળાંતર કરીને બે વસાહતોમાં લોકો વસ્યાં. ત્યાં એક ટેકરીને વર્ષોથી લોકો રામાયણના નામથી ઓળખતાં એટલે તે વસાહત રામાયણ તરીકે ઓળખાઇ જયારે અન્ય વસાહતના લોકોએ ખુદ જ મહાભારત નામ રાખી દીધુ. ખરેખર આ ગામો ખરા અર્થમાં કોમી એકતાવાળા ગામ છે.

રામાયણ ગામથી સહેજ આગળ જતા પૌરાણિક અને પ્રાચીન મંદિર આવેલું છે. અમે બપોરે ૪:૩૦ વાગે પહોચ્યા. હાલમાં જૂની સીડી તોડીને નવી સીડી અને મંદિર સુધી નવા રોડનું કામકાજ ચાલુ હતું. અડધે સુધી સીડી બની ગઈ હતી. એટલે અમે કાચા રસ્તે જ ઉપર ચઢવાનું શરુ કર્યું. વચ્ચે એકદમ સીધો ઢાળ હતો. ઉતરતા સંભાળવું પડે. મંદિરની પાછળ થોડે દુર ગુહાઇ જળાશય યોજના આવેલી છે. દુર દેખાતા લીલા ખેતરો ચોક્કસ મનને મોહી લે એવા રમણીય લગતા હતા. નીચે જુના પુરાણા શિવાલયો અને જૈન મંદિરો દેખાતા હતા. મંદિરની આજુબાજુ ઉંચાઈ ઉપર ખુબજ પથ્થરો હતા. એટલે પથ્થરો ઉપર ચઢીને એકબીજાના ફોટા પડ્યા. ફોટા પાડતા પાડતા બપોરે ૪:૫૦ વાગ્યે મંદિરે પહોચ્યા.

મંદિરમાં મહાકાલીની સ્વયંભૂ મૂર્તિ આવેલી છે.  મંદિર પથ્થરોની અંદર ગુફામાં આવેલું છે. જે ખુબજ સાંકડી હતી. આવવા જવા માટે એક જ રસ્તો અને એક જ વ્યક્તિ જઈ શકે તેટલી સાંકડી હતી. ઉપર ચોક જેવું બનાવેલું છે ત્યાંથી ગુહાઇ જળાશય યોજના અને નદીનું દ્રશ્ય ખુબજ આલ્હાદક લાગતું હતું પણ સૂર્યનો એટલો બધો પ્રકાશ હતો કે ફોટા બરોબર નહોતા આવતા. સહેજ પ્રકાશ ઓછો થઈ જાય તો કેમેરામાં સારા દ્રશ્ય કંડારી શકાય. સૂર્યએ જાણે અમારી વાત સાંભળી લીધી હોય એમ થોડા સમય માટે વાદળો આવી ચઢ્યા અને અમે સારા એવા ફોટા પાડી દીધા. મંદિરમાંના એક ભાઈ અમે શીલા બતાવવા લઇ ગયા. બાજુમાં બે પત્થરોની શિલા આવેલી છે આ શીલા પર બીજા પત્થર વડે ખખડાવતા તેમાંથી અવાજ નીકળે છે અને એ પણ ઘઁટારવ જેવો અવાજ રણકે છે. અમે પણ પથ્થર લઈને પથ્થરની શીલા પર ખખડાવી જોઈ અને નવાઈ પમાડે તેવું હતું. બહુ મોડું કાર્ય વગર અમે નીચે ઉતારવા લાગ્યા. લગભગ સાંજે ૫:૪૫ વાગે અમે અમદાવાદ જવા માટે ઉપડ્યા.

અહીંથી હિંમતનગર ૨૮ કી.મી ના અંતરે આવેલુ છે. સાંકડા રસ્તા અને રસ્તાની બંને બાજુના લીલા ખેતરોએ મને ડાંગની યાદ દેવડાવી દીધી. જેમ ડાંગમાં સહેજ આગળ વધો એટલે તરતજ ગાડી ઉભી રાખવાની ઈચ્છા થાય તેમ અહી પણ થતું હતું. અહીંના લહેરાતા લીલા ખેતરો અને એમાં દેખાતો સૂર્ય જોવા માટે અચૂક ગાડી ઉભી રાખવાની ઈચ્છા થઈ જતી હતી. રસ્તામાં એક બે જગ્યાએ ગાડી ઉભી રાખીને બેઠા બેઠા જ ફોટા પાડી દીધા. પણ થોડા આગળ જતા ના રહેવાયું તો રસ્તા વચ્ચે જ ગાડી ઉભી રાખીને બહાર આવીને આથમતા સુરજને જોતા જ રહ્યા. આથમતા સુરજનો આનંદ માણતા માણતા અમે સાંજે ૬:૧૫ હિંમતનગર પહોચ્યા. રસ્તામાં એક જગ્યાએ ચા પીવા ઉભા રહ્યા. બસ વાતો કરતા કરતા રાત્રે ૮:૦૦ વાગે નાના ચિલોડા રિકેનને ઉતારીને અમે ૯:૦૦ વાગ્યા જેવા ઘરે પહોચ્યા.

ખરેખરે એક જીજ્ઞાશું પ્રવાસી સાથે વિતાવેલી દરેક ક્ષણ યાદગાર હતી જે ક્યારેય ના ભૂલાય. આ રોડ ટ્રીપ પણ દરેક રોડ ટ્રીપની જેમ જોયેલા સ્થળ ઉપર જઈને બીજા ના જોયેલા સ્થળની માહિતી મળતા સાર્થક જ કહેવાય. આવા સ્થળ આજે પણ આપણી જાણ બહાર છે. ત્યાં જવાની ઉગ્ર ઈચ્છાને હું અત્યારે રોકી શકતો નથી. ત્યાં નહિ જાઉં ત્યાંસુધી મને ચૈન પણ નહિ મળે.